Goodmorning misses, God bless you!

Zo begint iedere les in iedere klas weer opnieuw. Goodmorning misses, God bless you. En dan zegt Santi: Goodmorning, God bless you to. How are you today. En dan zegt de hele klas in koor: I'm fine, thank you and how are you? Dat zit er lekker ingedrild. Ze zijn hier erg Katholiek en ook veel boekjes hier in het hok gaan over Jesus of God. In hun Engelse boek, wat geschreven is door bu Esfie, staan ook veel citaten uit het psalm.
Wij zijn het helemaal niet gewend vanuit school om altijd God bless you ergens achteraan te zeggen en als we 's ochtends de klas inlopen doen we dit dan ook niet. Nu zullen veel van jullie misschien denken, jeetje zeg gewoon die paar woordjes. Zo dacht ik zelf eerst ook. Maar het komt gewoon mijn mond niet uit. Het voelt ook niet eerlijk tegenover hen, omdat we er helemaal niets van menen.

Afgelopen week begonnen de eerste dagen met een reteaching week. bu Santi nam dan een aantal kinderen mee uit de klas en de rest van de kinderen deed met ons Engelse spelletjes. Dat vonden ze super leuk om te doen. Op woensdag en donderdag begon Santi ineens al met de start van het nieuwe blok en nu zijn we een beetje in de war. Want eigenlijk zou het nieuwe blok pas deze week beginnen. Dat moeten we dus nog even bespreken, maar alles op zijn tijd, want het kan ieder uur weer veranderen.
Verder hebben we niet van half 8 tot kwart over 1 non stop lessen, maar een half uur en dan weer een uur pauze of een uur les geven en dan tien minuten pauze. Het komt er op neer dat we vooral weer veel niks doen in ons hok. Dat begint ons nu een beetje te frustreren, want we willen gewoon lesgeven en met de kinderen bezig zijn. De directrice wil nu dat we ook andere lessen, zoals European History en gym, handvaardigheid en zelfs rekenen gaan geven. Dat vinden we natuurlijk super leuk, maar dan moet er weer een nieuw rooster voor ons gemaakt worden. Dat zal eerst een paar keer fout gaan voordat we precies weten wat we moeten doen.
En de lessen zijn hier erg klassikaal en zijn de hele tijd gericht op de lerares die iets aan het vertellen is en waar de kinderen naar luisteren.
Maar we hebben eigenlijk liever dat ze gewoon tegen ons zeggen, deze week doen jullie deze vakken en dit zijn de onderwerpen, verzin maar iets en succes. Dan kunnen we zelf nog iets doen. Nu krijgen we een boek en moeten we eigenlijk precies doen wat daar staat, hoewel we dat in Nederland juist 'afleren'. En het is allemaal nog niet echt duidelijk voor ons.
Maar geen stress, we moeten gewoon flexibel zijn, zoals we dat ook zijn in het verkeer, want volgens Santi is dat gewoon de mentaliteit van de Indo’s. Ze zijn flexibel. (nu kun je ook doorslaan in flexibel zijn, maar goed dat zal ik haar maar niet zeggen).

Dinsdag kregen we te horen dat bu Esfie bevallen was van een dochtertje. Haar naam is Glory. We kennen Esfie eigenlijk nog niet zo lang, maar donderdag mochten we al op kraamvisite komen! Wij wisten dat bu Esfie snel zou bevallen als we hier waren en hadden een klein kraamcadeautje voor haar meegenomen. Hele schattige kleine klompjes en dat vond ze heel leuk. Ze vonden het een hele eer dat wij langs kwamen en we werden dan ook vol gestopt maar zoetigheid en mierzoete strawberry icetea. Het baby’tje is nog ontzettend klein en schattig, maar heeft al een hele bos met haartjes. We zijn natuurlijk ook met zijn alle op de foto gegaan, die zal ik ook bij dit verslag plaatsen. Dit was weer een leuke, bijzondere ervaring in Indonesië.
In het donker zijn we weer naar huis gescooterd en we waren blij dat we het droog gehouden hadden dit keer. Maar niets was minder waar, want we moesten natuurlijk nog even een hapje eten. Dit keer bedachten we om vanaf ons huisje eens een keer rechtsaf te slaan, want daar waren we nog nooit geweest. Een leuk eettentje gevonden, waar we volgens het meisje dat ons hielp geen spicy eten zouden krijgen. Het was allemaal ‘sweet teast’. Nou ik weet niet hoe gevoelloos haar mond is, maar wij hebben toch even goed vuur kunnen spuwen toen we een hapje van ons eten namen. Goeddd.. Verder was het wel lekker. Op weg naar de scooter voelden we een paar druppeltjes uit de lucht vallen en toen besloten we om snel naar huis te gaan, zodat we misschien nog voor de bui thuis zouden zijn. HA dat hadden we gedacht, 2 seconden later kwam de regen met bakken uit de lucht vallen. Nou die douche hadden we ook weer gehad, en bedankt. Helemaal zeiknat kwamen we thuis aan, snel onder de douche gesprongen en lekker in bed gaan liggen.
Vrijdag waren we vrij om aan onze scriptie te werken, maar we zitten hier natuurlijk wel in Indonesië en daar gaat niets zoals jij het gepland hebt. Alsof alles hier express wordt gedaan om de gestructureerde Nederlanders te pesten. Wij hadden natuurlijk geen internet… Dag scriptie dat wordt helemaal niks. Zo zitten we nu al vijf dagen zonder internet en proberen we maar steeds op school en in cafetjes even op wi-fi te gaan om even te whatsappen of skypen met vriendjes en familie.
Dus sorry jongens als ik niet meteen reageer, dan ligt de verbinding er weer uit.

Zaterdag was het weer tijd voor een dagje toeristische uitstapjes. De dag stond goed volgepland. We verzamelden om kwart voor 9 (oke, we waren er om vijf voor 9) bij school. En de leraressen konden door omstandigheden pas om half 10 mee. Dus we vertrokken om half 10 op de scooter richting het museum van Affandi, een beroemde schilder. Wauw, wat had die man een mooi levensverhaal en wat maakte hij mooie schilderijen. Hij is nog niet zo heel lang dood en zijn tweede vrouw, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen leven allemaal nog.
Daarna gingen we verder naar het museum Taman Pintar. Dit was een technologie museum, een soort Nemo. Van buiten zeg het er heel mooi, groot en verzorgd uit, maar binnen kenden we eigenlijk alles al en waren veel dingen oud of kapot. Dit was wel jammer, want dit hadden we wel over kunnen slaan. Ook was er weer een hele tentoonstelling over de sultans die allemaal aan de macht waren geweest, lekker nationalistisch allemaal.
Na ons bezoekje aan dit museum was het ongeveer twee uur en met een boterhammetje om half 9, hadden we toch best wel honger. Maar onze Indonesische vriendinnen blijkbaar niet want onze excursie vervolgde zich. Op naar Fort Vredeburg.
Hier kregen wij even te zien wat voor een verschrikkelijke dingen de Nederlanders hebben veroorzaakt in toenmalig Nederlands-Indië. Helemaal begrijpen deed ik het niet, want we hadden geen gids en de uitleg was grotendeels in het Indonesisch. Wel was in het Engels te lezen dat in dit fort niet veel positiefs over de Nederlanders en Japanners geschreven werd. Hoe kunnen die Indonesische mensen dan nu nog zo tegen ons op kijken… Wij kunnen er natuurlijk niets aan doen, maar toch, al de oude Indonesiers hebben dit meegemaakt..
Om half 4 liepen we fort vredenburg weer uit en nu hadden we toch echt wel heel erg veel honger. Wij dachten dat ze ons nu wel mee zouden nemen om een hapje te eten, maar nee, we moesten nog even mee naar de grootste batik souvenir winkel op de Malioboro. Uiteindelijk was dit een prachtige winkel waar we al veel souveniertjes hebben kunnen scoren en liepen we dan eindelijk om vier uur door naar de mall om iets te eten.
Na het eten was iedereen wel moe en was het tijd om weer naar huis te scooteren. Maar je denkt toch niet dat dit nu gewoon in een keer goed zal gaan he. De juffies waren hun scootersleutels kwijt! Oke wat nu? Zoeken, maar naar huis gaan was voor ons geen optie, want wij wisten de weg terug niet.
Anderhalf uur hebben we zitten wachten. Op de stoep voor museum Taman Pintar. Hier gingen veel scholen naartoe als schoolreisje en net voor de ingang op de stoep zitten, maakte ons de extra attractie. Ook al zaten we verscholen achter onze scooters, ze liepen ons echt niet zomaar voorbij. Iedereen maakte foto’s filmpjes, mensen wezen naar ons bleven stil staan en kijken. Zijn wij misschien toch buitenaardse wezens ofzo? Ondertussen begonnen wij ons te vervelen en daar werden we een beetje melig van. Dus begonnen we maar carnavalsliedjes te zingen en filmpjes te maken. En Hedwich probeerde de ijscoman te helpen om zijn ijsjes te verkopen, zonder veel succes.
Ook hebben we maar even zitten sjansen met de verkeersregelaar, die zich daardoor ontzettend ging staan uitsloven en dat zag er ook heel grappig uit. Na anderhalf uur kwamen de juffies met de scooter aan om te vertrekken, hoe ze dit uiteindelijk geregeld hebben zal voor ons altijd een vraag blijven, maar we waren blij dat we naar huis konden!!
Thuis hebben we maar even een eitje met brood gegeten, want we waren niet meer in staat om ons huis nog uit te gaan.

Zondag was het Chinees nieuwjaar en ons werd verteld dat er dan op Jl. Malioboro veel te doen zou zijn. Maar helaas dit viel tegen. Alles was wel versierd. We spotten een leuk pyama broekje met i love Yogya waar we al even naar op zoek waren in een kraampje. Dat betekende dat we moesten gaan onderhandelen. De man begon met een aanbod van 1,3 miljoen rupiah voor vier broekjes. Dat was echt een belachelijk bedrag en we liepen verder. De man heeft ons echt tot aan het einde van de straat gevolgd en geloof me die is lang. Uiteindelijk hebben we een prijs van 350.000 rupiah betaald. Voor ons gevoel waren we toen echt al heeeeeel ver naar beneden gekomen, maar uiteindelijk was dit nog veel te veel. Volgens Santi hadden we nog veel minder kunnen betalen, maar ach wij vonden het best knap van onszelf dat we al ong. 1/4e van de prijs hadden kunnen regelen. Aan het einde van de middag zijn we nog even wat gaan drinken en een ijsje gaan eten bij een travelcafé ViaVia. Dat was erg leuk, omdat we eindelijk weer eens wat Nederlanders tegen kwamen en hier hebben we even gezellig mee zitten kletsen. We zijn op tijd naar huis gegaan, omdat we maandag weer naar school moesten. (en de weg niet meer precies terug wisten, want het was al weer donker en de ViaVia hadden we ook gevonden door aanwijzingen van een man uit een hotel). Maar wij vrouwen hebben een ontzettend goed gevoel voor richting en we hebben maar één verkeerde afslag genomen en gelukkig kwamen we er nog snel achter dat dit niet klopte ook. ( ook is Sabine nog half een eettentje langs de weg in gesmokkeld toen ze de weg wilde vragen maar ook dit heeft ze overleeft).
Toen hebben we bij Sabine nog even een mooie film gekeken en was het alweer tijd om te gaan slapen en gaan we alweer beginnen aan onze derde week in Indonesië.
Time flies when your having fun!

Ik kijk uit naar al jullie leuke reacties! Dikke kus en veel liefs Pascalle