Satu, Dua, Tiga, Smile!
Blijf op de hoogte en volg Pascalle
25 Februari 2013 | Indonesië, Jogjakarta
Voordat ik weg ging was ik zo bang dat ik het niet vol zou houden om zo lang van huis weg te zijn. Maar ondertussen zijn er al vier hele weken (bijna een maand) voorbij en i still love it here!
De maandag tot en met de woensdag worden wel heel erg normaal en ook in mijn reisdagboek vind ik het steeds moeilijker om nog iets interessants op te schrijven.
Dus in het kort:
Maandag is de scriptie dag voor Sabine en mij, maar dit kost ons nog steeds veel moeite. Dus het werd vooral Gtst terugkijken en 's avonds heb ik makkelijke Indonesische schoentjes gekocht, omdat je hier heel vaak je schoenen uit moet in kamers, ook op school. Dinsdag moesten Sabine en Bregje hun visa laten verlengen, want wij hebben maar een visum voor 3 maanden en te vroeg aangevraagd waardoor we eigenlijk in december het land al in hadden gemogen. Zoiets is hier natuurlijk niet in een keer geregeld, dus moesten ze woensdag nog een keer terug. Hedwich en ik mochten toen samen de Engelse lessen geven, want Santi moest mee.
In groep 5 werden we even geconfronteerd met de taalbarriere. We waren lekker buiten spelletjes aan het doen totdat een kindje ineens huilend naar binnen rende. Ik ging er achteraan, waarop de hele klas natuurlijk meteen volgde. Hedwich heeft ze buiten kunnen houden en bleef daar spelletjes doen en ik probeerde binnen het probleem op te lossen. Maar groep 5 is nog niet zo goed in Engels dus dit lukte niet helemaal, want de leerling wilde niets zeggen. Ook de lerares die later terugkwam sprak geen Engels en kon alleen vanuit de kinderen horen wat er gebeurd was. Wij wisten dus nog steeds niets. Uiteindeijk hebben we via Santi gehoord dat er een misverstand tussen leerlingen was ontstaan en kregen we een heel boekwerk met briefjes van de kinderen met hun excuses en dat ze het nooit meer zouden doen, hoewel de helft van de klas er niets mee te maken had. maar toch schattig!
Donderdag is de dag dat Sabine en ik alle lessen geven. Het was toetsdag en alle kinderen kregen vandaag Engelse toets. Maar om 9 uur viel de stroom uit door heel de school. Wat dus betekende dat alle airconditioning uit viel en alle lichten ook uitvielen. De klassen hebben bijna geen ramen en waren dus ontzettend donker. Maar dit gebeurd blijkbaar minimaal een keer per maand, dus alle leerlingen pakten hun pen met lampje en de toetsen gingen gewoon door! Wel was het natuurlijk flinke chaos (voor ons gevoel) want veel klassen gingen toch buiten spelen, omdat er in de klas niet veel gedaan kon worden en de deuren stonden overal open om nog wat licht de klas in te krijgen. In Nederland zouden de kinderen echt mega gaan protesteren, want het was echt een ontzettend lawaai door heel de school. Maar deze kindjes niet, zij maakten gewoon rustig hun toets af.
De kinderen uit groep 8 zijn al redelijk aan het puberen en zweten dus ook al ontzettend. Als je die klas 's middags in komt lopen moet je echt je best doen om daar binnen te blijven. Zonder airconditioning durfden wij daar dus ook eigenlijk niet naar binnen en mochten deze kinderen hun proefwerk buiten op het schoolplein maken! Met ondertussen heel veel andere kinderen die buiten aan het spelen waren. Wauw respect voor groep 8.
's middags zou onze leeftallige leraar van de pabo Patrick aankomen om een weekje mee te kijken hoe het hier gaat en afspraken te maken op onze school. Wij zijn hem op het vliegveld op gaan halen en 's avonds met zijn alle gaan eten. Dit was super gezellig en we hebben echt de oren van zijn kop af verteld denk ik. Het enthousiasme straalde van ons af en hij vond dit erg leuk om te zien.
Vrijdag hebben we hem rongeleid door de school en de kinderen waren natuurlijk ontzettend onder de indruk van hem, want met zijn 1.97m moet hij bukken voor iedere deuropening en komt hij overal ver bovenuit. Dit was heel leuk om te zien. Om op school te komen gebruiken wij altijd de scooter, maar die zijn er twee en we waren nu met zijn vijven. Het werd dus hoog tijd om ons nu voor 100% aan te passen aan de Indostyles en dat betekende met zijn drieeen op een scooter. Ik voorop, Sab daarachter en Bregje achterop. En op de andere scooter zaten langbeen en langbeen Hedwich en Patrick.
We hebben ontzettend gelachen en de Indonezen keken ons niet eens raar aan. ( en ja natuurlijk waren we heel erg voorzichtig en zullen we het nooit meer doen!)
Zaterdag hadden we weer een toeristendagje en namen bu Tika en bu Kristen ons mee naar de borobudur, EINDELIJK!
Wat is dat een ontzettend mooi en indrukwekkend gebouw zeg, we hebben onze ogen uitgekeken. Op de momenten dat we daar tijd voor kregen. Want ik geloof dat wij ondertussen met de helft van de Indonesische bevolking op de foto staan. Echt tot vervelends toe. Met vijf verschillende gezinnen achter elkaar en dan weg willen lopen, hoewel er ondertussen nog twee Indonezen aan mijn armen hingen en niet loslaten totdat ik met ze op de foto ging. (wat ik dus best een beetje angstaanjagend vond).
's middags reden we naar een prachtig uitzichtpunt waar we ook nog even van een tokkelbaan af zijn gegaan!
Het was een super gave, maar heel vermoeiende dag.
Zondag was onze vrije dag en zijn we met Patrick gaan zitten voor onze scriptie. Dit was erg fijn want nu kan ik hopelijk ik liep en beetje vast en kan nu hopelijk weer verder.
Sabine en ik waren 's middags pas aan de beurt en Patrick had wel zin in koffie. Om de hoek van ons boardinghouse zit een Black Canyon coffee, een soort starbucks maar dan anders, dus daar hebben wij ons naartoe verplaats om aan onze scriptie te gaan werken. Het was erg rustig binnen, dus dit ging wel goed. Totdat een Amerikaanse jongen ons aansprak. Hij was zo blij dat hij eindelijk weer buitenlanders zag, want die had hij in de maand dat hij hier was nog niet gezien.
We hebben heel erg gezellig met hem zitten kletsen en zijn daarna weer verder gegaan met onze scriptie.
Ook vandaag is weer mijn scriptiedag en ik kan me al beter concentreren dan eerst, maar in mijn (te) lange pauze mag ik jullie best even laten weten hoe het met mij gaat toch?
Ik kijk uit naar jullie leuke reacties en oja sorry voor alle spel en taalvouten van de vorige keer ( die zullen er nu ook wel weer in zitten).
seee ya! xxxx Pascalle
De maandag tot en met de woensdag worden wel heel erg normaal en ook in mijn reisdagboek vind ik het steeds moeilijker om nog iets interessants op te schrijven.
Dus in het kort:
Maandag is de scriptie dag voor Sabine en mij, maar dit kost ons nog steeds veel moeite. Dus het werd vooral Gtst terugkijken en 's avonds heb ik makkelijke Indonesische schoentjes gekocht, omdat je hier heel vaak je schoenen uit moet in kamers, ook op school. Dinsdag moesten Sabine en Bregje hun visa laten verlengen, want wij hebben maar een visum voor 3 maanden en te vroeg aangevraagd waardoor we eigenlijk in december het land al in hadden gemogen. Zoiets is hier natuurlijk niet in een keer geregeld, dus moesten ze woensdag nog een keer terug. Hedwich en ik mochten toen samen de Engelse lessen geven, want Santi moest mee.
In groep 5 werden we even geconfronteerd met de taalbarriere. We waren lekker buiten spelletjes aan het doen totdat een kindje ineens huilend naar binnen rende. Ik ging er achteraan, waarop de hele klas natuurlijk meteen volgde. Hedwich heeft ze buiten kunnen houden en bleef daar spelletjes doen en ik probeerde binnen het probleem op te lossen. Maar groep 5 is nog niet zo goed in Engels dus dit lukte niet helemaal, want de leerling wilde niets zeggen. Ook de lerares die later terugkwam sprak geen Engels en kon alleen vanuit de kinderen horen wat er gebeurd was. Wij wisten dus nog steeds niets. Uiteindeijk hebben we via Santi gehoord dat er een misverstand tussen leerlingen was ontstaan en kregen we een heel boekwerk met briefjes van de kinderen met hun excuses en dat ze het nooit meer zouden doen, hoewel de helft van de klas er niets mee te maken had. maar toch schattig!
Donderdag is de dag dat Sabine en ik alle lessen geven. Het was toetsdag en alle kinderen kregen vandaag Engelse toets. Maar om 9 uur viel de stroom uit door heel de school. Wat dus betekende dat alle airconditioning uit viel en alle lichten ook uitvielen. De klassen hebben bijna geen ramen en waren dus ontzettend donker. Maar dit gebeurd blijkbaar minimaal een keer per maand, dus alle leerlingen pakten hun pen met lampje en de toetsen gingen gewoon door! Wel was het natuurlijk flinke chaos (voor ons gevoel) want veel klassen gingen toch buiten spelen, omdat er in de klas niet veel gedaan kon worden en de deuren stonden overal open om nog wat licht de klas in te krijgen. In Nederland zouden de kinderen echt mega gaan protesteren, want het was echt een ontzettend lawaai door heel de school. Maar deze kindjes niet, zij maakten gewoon rustig hun toets af.
De kinderen uit groep 8 zijn al redelijk aan het puberen en zweten dus ook al ontzettend. Als je die klas 's middags in komt lopen moet je echt je best doen om daar binnen te blijven. Zonder airconditioning durfden wij daar dus ook eigenlijk niet naar binnen en mochten deze kinderen hun proefwerk buiten op het schoolplein maken! Met ondertussen heel veel andere kinderen die buiten aan het spelen waren. Wauw respect voor groep 8.
's middags zou onze leeftallige leraar van de pabo Patrick aankomen om een weekje mee te kijken hoe het hier gaat en afspraken te maken op onze school. Wij zijn hem op het vliegveld op gaan halen en 's avonds met zijn alle gaan eten. Dit was super gezellig en we hebben echt de oren van zijn kop af verteld denk ik. Het enthousiasme straalde van ons af en hij vond dit erg leuk om te zien.
Vrijdag hebben we hem rongeleid door de school en de kinderen waren natuurlijk ontzettend onder de indruk van hem, want met zijn 1.97m moet hij bukken voor iedere deuropening en komt hij overal ver bovenuit. Dit was heel leuk om te zien. Om op school te komen gebruiken wij altijd de scooter, maar die zijn er twee en we waren nu met zijn vijven. Het werd dus hoog tijd om ons nu voor 100% aan te passen aan de Indostyles en dat betekende met zijn drieeen op een scooter. Ik voorop, Sab daarachter en Bregje achterop. En op de andere scooter zaten langbeen en langbeen Hedwich en Patrick.
We hebben ontzettend gelachen en de Indonezen keken ons niet eens raar aan. ( en ja natuurlijk waren we heel erg voorzichtig en zullen we het nooit meer doen!)
Zaterdag hadden we weer een toeristendagje en namen bu Tika en bu Kristen ons mee naar de borobudur, EINDELIJK!
Wat is dat een ontzettend mooi en indrukwekkend gebouw zeg, we hebben onze ogen uitgekeken. Op de momenten dat we daar tijd voor kregen. Want ik geloof dat wij ondertussen met de helft van de Indonesische bevolking op de foto staan. Echt tot vervelends toe. Met vijf verschillende gezinnen achter elkaar en dan weg willen lopen, hoewel er ondertussen nog twee Indonezen aan mijn armen hingen en niet loslaten totdat ik met ze op de foto ging. (wat ik dus best een beetje angstaanjagend vond).
's middags reden we naar een prachtig uitzichtpunt waar we ook nog even van een tokkelbaan af zijn gegaan!
Het was een super gave, maar heel vermoeiende dag.
Zondag was onze vrije dag en zijn we met Patrick gaan zitten voor onze scriptie. Dit was erg fijn want nu kan ik hopelijk ik liep en beetje vast en kan nu hopelijk weer verder.
Sabine en ik waren 's middags pas aan de beurt en Patrick had wel zin in koffie. Om de hoek van ons boardinghouse zit een Black Canyon coffee, een soort starbucks maar dan anders, dus daar hebben wij ons naartoe verplaats om aan onze scriptie te gaan werken. Het was erg rustig binnen, dus dit ging wel goed. Totdat een Amerikaanse jongen ons aansprak. Hij was zo blij dat hij eindelijk weer buitenlanders zag, want die had hij in de maand dat hij hier was nog niet gezien.
We hebben heel erg gezellig met hem zitten kletsen en zijn daarna weer verder gegaan met onze scriptie.
Ook vandaag is weer mijn scriptiedag en ik kan me al beter concentreren dan eerst, maar in mijn (te) lange pauze mag ik jullie best even laten weten hoe het met mij gaat toch?
Ik kijk uit naar jullie leuke reacties en oja sorry voor alle spel en taalvouten van de vorige keer ( die zullen er nu ook wel weer in zitten).
seee ya! xxxx Pascalle
-
25 Februari 2013 - 08:57
Tine :
Hoi Pasje, maandag morgen is nu mijn eerste week je verslag lezen, het is weer super ga zo door
dikke kus -
25 Februari 2013 - 08:58
Tine :
foutje moet zijn eerste werk ha ha -
25 Februari 2013 - 09:45
Petra Donders-Jansen:
Zo, nou ga ik eens ff lekker schrijven hoe ontzettend trots ik op je ben...
IK BEN ONTZETTEND TROTS OP JE!.
Als dat duidelijk is wil ik je nog ff complimenteren met je heerlijke schrijfstijl.. Schoot hier hardop in de lach om je "de bomen staan hier best ver van de weg" opmerking...
Wat heerlijk te lezen dat je zo veel ziet, meemaakt en doet. Ik ga je nu van hier af in de gaten houden hoor...
Heel veel liefs, en groetjes aan de andere juffies
Dikke zoen,
Peet -
25 Februari 2013 - 10:59
Mams:
Die taalvouten sie ik nied, ik lees gewoon je verslag! Ik hoor je gewoon vertellen! geweldig! Mams. -
25 Februari 2013 - 11:57
Bieneke:
Wat heerlijk op maandagmorgen zo'n enthousiast verslag lezen, fijn om te lezen dat je zo geniet. Je schrijft erg lekker. Wat een heerlijke kans om zoveel te zien en dat de tijd snel gaat, waaruit ik opmerk dat je het heel erg naar je zin hebt, dat spat er dan ook af in je verslag. lieve groet. -
25 Februari 2013 - 12:47
Riekie:
Heb genoten van je verslag. Gezellige schrijfster ben je. Wat gaat het daar anders dan hier, hè? Geweldig. Geen grote monden. Wat een sprookje, hè?
Wat is de Burubudur geweldig, hè? Fantastisch. Je geniet wel hoor.
Verder scooter je een lekker eind weg, zeg. Heerlijk.
Nou meisje, nog heel veel plezier en ik verheug me op je volgende verslag.
Knuffel , xxxxxxx -
04 Maart 2013 - 13:30
Joop Janssen:
Ik zit te genieten van je leuk reisverslag. De manier waarop je dit schrijft laat de warmte van Indonesie voelen. Ik wens je nog heel veelplezier met je medestudenten en zal je blijven volgen.
Als je niet weet wie ik ben denk dan maar aan de kaartclub van oma.
Groetjes en een dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
